Neandertalczycy z muzeum w Wiedniu

 Woskowa figura neandertalczyka z Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu:

Zdumiało mnie jak bardzo jest podobny do ludzi współczesnych. Kiedy podszedłem do figur, to nie od razu zdałem sobie sprawę, że patrzę na neandertalczyków. Grupa składa się z trzech osobników: mężczyzny w sile wieku ciskającego oszczepem, siedzącego starca i wpatrzonego w niego chłopca.

Z tej trójki, gdyby ubrać ich we współczesne ubrania, to tylko starzec, z wydatnymi wałami nadoczodołowymi, zwróciłby na siebie uwagę:

Tutaj na porównania rekonstrukcje z muzeum w Krakowie:

Grubo ciosane, toporne twarze, chyba po to żeby jak najmocniej podkreślić różnice w stosunku do ludzi współczesnych.

A to kolejna figura z Wiednia. Homo erectus, w tej starszej formie cechy człowieka współczesnego też przeważają i ta figura nie wygląda bardzo odmiennie od nas:

Co jeszcze zwróciło moją uwagę?

Jako dziecko byłem zafascynowany dinozaurami, kolekcjonowałem książki na ich temat i zapamiętałem ilustracje i opisy deinonychów. To dinozaury bardzo podobne do welociraptorów, spopularyzowanych przez Park Jurajski. W tamtych czasach ludzie wyobrażali je sobie jako nagie gady, o skórze przypominającej skórę jaszczurek. Dlatego z przyjemnością obejrzałem, tą zgodną ze współczesną wiedzą rekonstrukcję, w której deinonych jest opierzony jak ptaki:

Wenus z Willendorfu, figurka sprzed około 30 tysięcy lat, przedstawiająca kobiecą postać:

Ciekawa jest kolekcja meteorytów, w tym kilka pochodzących z terenu Polski. Kolekcja minerałów zawiera natomiast wielkie kryształy soli, wydobyte w kopalni w Wieliczce, jeszcze “w Galicji i Lodomerii”.

Drugie piętro muzeum to z kolei cmentarzysko wypreparowanych zwierząt. Chyba każde muzeum historii naturalnej ma takie kolekcje, które fascynowały ludzi być może jeszcze pod koniec XX wieku, a teraz są upychane po różnych bocznych salach albo wyższych piętrach.